Artık kendimi tanıyamıyorum

Yaklaşık 5 yıldır hayatım yokuş aşağı gidiyor. Ülkenin en iyi üniversitelerinden birinde iyi bir bölümde okumama rağmen geleceğe dair hiç bir umudum yok. Sonrası için mücadele etme veya plan kurma iç güdüm hevesim yok. Bu yıla kadar derin bir hüzün, acı bazen de öfke hissederken artık tek hissettiğim şey tükenmişlik. Hiç bir etik ve ahlaki değerim kalmadı. 3 yıl önce üniversitedeki psikiyatri bölümüne göründüğümde majör depresyon hastası olduğumu söylemişlerdi. Ama tedavi olarak ilaç tedavisi ve online görüşme önerdikleri için kabul etmemiştim. Çünkü online görüşme için kendime ait bir alanım yoktu(yurtta kalıyorum) ve ilaca karşı ön yargım vardı. O zamandan bu yana çok daha kötü bir hale evrildim. Çevremdeki insanlarla arama mesafe koymaya başladım. Arkadaş sayım neredeyse sıfıra inmek üzere. Sosyal becerilerimi, konuşma becerilerimi neredeyse kaybettim. Zekamın gerilediğini hissediyorum. Odağım neredeyse kayboldu. Odağımı düzeltmek için sosyal medyayı sildim ama bu sefer de sorumluluklarımdan kaçmak için bilgisayar oyunlarına ve pornoya başladım. Ailemin ve beni sevenlerin bana olan beklentilerini karşılayamıyorum. Bir uzmandan destek alamıyorum çünkü seansı 4000 tlden başlıyor çevremdeki yerler. Sorunlarımı normalde kimseye anlatmıyorum çevremdeki. Hele ailem onlara asla kendi özel hayatımı açamıyorum. Allaha karşı canımı almadığı için öfkeli hissediyorum. Kendimden nefret ediyorum.Bu gidişle 2 3 yıl içinde kendi hayatımı sonlandırırım diye düşünüyorum. Bu problemlerim için bir gözlemi ya da fikri olan varsa dinlemeye açığım.